Ku przestrodze. Szpital

Czyli opowieść o tym do czego może doprowadzić niewyleczony katar. Zaczęło się naprawdę niewinnie i dawno. Pogodziłam się i po prostu przyzwyczaiłam do widoku moich dzieci z glutem w nosie( a w zasadzie pod nosem). Codzienne inhalacje weszły w nasz stały punkt dnia i jakoś tak normalnie funkcjonowaliśmy. Gdy katar się nasilał robione, apteczne krople szły w ruch i katar znikał na jakąś tam ( dłuższą lub krótszą) chwilę. Przyznaję się zbagatelizowałam problem kataru i z zapasem chusteczek czekałam na przyjście wiosny. I dostało się nam.... 

Mamy nauczkę. Wielką. W piątek wieczorem dziewczyny zaczęły gorączkować. Odmówiły jedzenia, budziły się w nocy zlane potem. W sobotę rano Zośka wstała i w podskokach zaczęła swój dzień. Z lekkim stanem podgorączkowym leniuchowała w piżamie calutki dzionek zadowolona, że mama pod nos przynosi smakołyki. Ale Hania się nie podniosła. Spała cały dzień, budząc się tylko na syrop przeciwgorączkowy i małe łyki picia. Zgodnie z powiedzeniem : "sen najlepszy lekarz" uznałam, że tak ma być. Pozwoliłam jej spać cały dzień, potem kolejny cały dzień ale było tylko gorzej. Wysoka gorączka wciąż wracała a Hania stawała się coraz słabsza. Chcieliśmy dać jej jeszcze więcej czasu, spokojnie pojechać w poniedziałek do przychodni, do lekarza ale nie mogliśmy. Hanka nam znikała w oczach. I jak sobie kiedyś obiecałam, że zabiorę do szpitala tylko " umierające" dziecko tak słowa musiałam dotrzymać. Zabrzmi to strasznie ale nigdy jeszcze nie widziałam mojego dziecka w takim stanie. Leżała cała rozpalona, próbowała na nas patrzeć ale powieki same jej się zamykały a wzrok uciekał. Próbowaliśmy ją wybudzać ale głowa sama jej opadała i nie dało się jej posadzić. Kiedy całą niedzielę nie zmoczyła pieluchy wiedziałam, że to koniec, że się odwadnia. Miałam naprawdę czarne myśli. 

W niedzielę wieczorem wylądowałyśmy w szpitalu z diagnozą, która zupełnie mnie zaskoczyła : obustronne zapalenia ucha i zapalenie gardła. Nie wiem jak ja to mogłam przeoczyć? Nie wiem skąd to się wzięło z taką intensywnością? Po dożylnie podanym antybiotyku i czterech kroplówkach, które dosłownie przez Hankę przelatywały ( ledwo nadążałam ze zmianą pieluch w czasie kroplówki) dziecko wczoraj wieczorem zjadło swój pierwszy posiłek : kilka łyżek rosołu i kawałek suchego chleba. Dziś jest jeszcze lepiej. Był suchy chleb, kilka łyżek barszczu i pół naleśnika z serem. W końcu stanęła na nogi. 

Dziś na własne życzenie zabrałam Ją ze szpitala ( chociaż Panie pielęgniarki patrzyły na mnie dziwnie i  sugerowały jeszcze jeden dzień w szpitalu). Niestety moje decyzja była konieczna : mąż jutro wyjeżdża a Zosia też wciąż z katarem walczy i w domu siedzi. Cieszę się, że musiałam to zrobić bo szpital jest okropnym miejscem, niczym zombie, budziłam się po kilka razy w nocy na każde Hankowe jękniecie, w dzień czuwałam przy łóżeczku i ze łzami w oczach patrzyłam  na wenflon wkuty w tą małą rączkę. I jeszcze te wszystkie dzieci chore mniej lub bardziej, chwilowo lub na zawsze, wywołujące we mnie uczucie współczucia i totalnej bezradności. 

Czekają nas teraz trudne dni w trójkę. Z antybiotykiem ( odpukać na razie jednym) w tle, urozmaicone wyzwaniami kulinarnymi lekkostrawnych potraw. Hanka wciąż przyklejona do rąk, ciągle osłabiona i jęcząca... i jeszcze Zosia ze znudzeniem spoglądająca na zabawki i książki. W tym wszystkim ja strasznie zmęczona jednak uśmiechnięta i zadowolona, że jestem w domu.

Zdrowia nam życzcie, zdrowia!!! Nic więcej nie chcemy.