Kosmitka w przedszkolu

Czekacie aż poruszę ten temat więc proszę, z chęcią rozpocznę pewne rozważania w temacie mam kosmitek. Ja się tak często czuje...dlaczego? W przedszkolu przede wszystkim przez to iż umiem słuchać. Nie przychodzę tylko po to by stanąć w drzwiach, ukłonić się i zabrać córkę. Wchodzę do sali, szeroko się uśmiecham, witam z dziećmi po imieniu ( fakt jest taki ze zgraja dzieci, które dobrze już znam zawsze podbiega do mnie i opowiada różne rzeczy, które wydarzyły się w ciągu dnia), schylam się, kucam i słucham co dzieci maja mi do powiedzenia, często Zośka musi mi wiele pokazać, rysunki, rosnące rośliny, książkę z przedszkolnej półki. Jednym słowem moje pojawienie się zawsze wprowadza zamęt :) Dla mnie jak najbardziej miły...dla Pań trochę czasem uciążliwy.

Przygotowując banany w czekoladzie na patykach na Zosi imieniny chciałam jeszcze zapakować je w celofan i przywiązać kokardkę każdemu osobno, pomyślałam jednak, że Panie mi nigdy tego nie wybaczą kiedy będą musiały każdemu rozpakować małą słodycz na patyku. Gadałyby pewnie pod nosem co ja znowu wymyśliłam. Nie chciałam utrudniać im życia chociaż wiem, że mojemu dziecku bardzo spodobały by się te kokardki. Ale chyba tylko kosmitki dbają o szczegóły :)

Czuję się kosmitką bo mam zaufanie do mojego dziecka. Pewnego dnia kiedy cała grupa Starszej Córki szła na wycieczkę do biblioteki poprosiłam Zosię by oddała jedną z przeczytanych już książek. Wiedziałam, że świetnie sobie poradzi z tą sytuacją dlatego nic już Paniom o tym nie wspominałam. Woreczek z książką czekał w szatni i Zocha miała go wziąć wychodząc do biblioteki. I co się stało? Pani nie uwierzyła, że książkę oddać trzeba i była bardzo zdziwiona dlaczego powierzyłam dziecku takie zadanie.

Czuję, czuję się kosmitką, kiedy Pani wciąż mnie upomina, żeby ćwiczyć wycinanie nożyczkami i prawidłowe trzymanie kredki w ręku a ja jej odpowiadam,  że Zosia nie chce wycinać bo nie lubi. Nie mogę jej zmusić. Kiedyś sama zobaczy, że ta umiejętność się przydaje ale...dobrze, że kosmici nie muszą być tacy sami i robić wszystko tak samo jak inni :)

Tak naprawdę lubię to przedszkole ( zresztą Hania we wrześniu również stanie z workiem w ręku w jego progu) Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że to miejsce nie będzie kontynuowało wychowania moich dzieci w tym samym klimacie jak my robimy to w domu. Mam świadomość tego, że każda indywidualność w takich miejscach jak przedszkole czy szkoła jest problemem. Uff dobrze, że moje dzieci jeszcze tego nie wiedzą, oby żyły w tej nieświadomości jak najdłużej.

Wiem, że kosmitek jest wiele, coraz więcej na świecie. Coraz więcej mam ma chęć i czas  zatrzymać się na chwilę i posłuchać, zobaczyć jakie jest jej dziecko i jakie ma potrzeby. Wiem, że coraz więcej jest świadomego macierzyństwa. Żałuję tylko, że w moim otoczeniu wciąż jest ich za mało. Chciałabym się nie wyróżniać...

p.s A bycie kosmitką na placu zabaw to już w ogóle inna historia