O tej młodszej będzie.

Hanuta przekroczyła pewien zacny wiek. Skończyła już półtora roku. I bliżej jej do dwulatki niż dalej( lepiej niech jednak trochę zwolni bo jej dwa lata oznacza jesień i koniec lata, i koniec wakacji, i w ogóle...). Ta mała jest niesamowita. Jest totalnym typem autonomicznym. Nie ulega żadnym manipulacjom i zagadywankom, jak już coś postanowi ma tak być i już. Je pięknie, ale tylko to co jej smakuje, nie wciśnie się jej czegoś co nie lubi, zazwyczaj talerz ląduje na ziemi. Zawsze dziwiłam się widząc dzieci rzucające się na podłogę, tupiące, wyginające się i krzyczące. Nigdy nie miałam z czymś takim do czynienia. A tu mamy oto właśnie taki przypadek. Jak coś Hani nie podpasuje np przechodzenie przez ulicę z rodzicem za rękę, następuje akcja pt " wygięć sto pięćdziesiąt plus dziesięć krzyków" kiedy mama/tata/babcia za fraki przez ulicę przeprowadza. Dlatego normalnie schodzimy jej z drogi, bo po co komu takie akcje. Interwencja następuje tylko w krytycznych sytuacjach. Także dziecię źle nie ma, chlapie wodą do woli, przelewa, przesypuje, rysuje flamastrami np po sobie ( bo tak właśnie chce), wcina tony suchego chleba( a spróbuj odmówić!) i brudzi się strasznie ale nic mama nawet nie piśnie gdy po raz piąty przebieramy bluzkę. Jest potwornie samodzielna, jeszcze trochę i Zochę przegoni w swojej samodzielności ( która lubi tak się trochę nad sobą poużalać, poudawać dzidziusia- ale dobra bez porównań). Bluzkę założy sama( no mama na głowę włoży i tyle, Hania sama szuka dziurek na ręce ), skarpety naciąga i czapę na głowę. I te buty nieszczęsne co to mama chce pomóc i nie może. Bo Hanuta musi kilka minut popróbować sama by w końcu stwierdzić, że pomoc jednak przyda się. Uwielbia muzykę i taniec, najlepiej jak cała rodzina tańczy w kółku to Hanek wtedy najbardziej zadowolona. Potrafi bawić się sama. Układa ludziki, wkłada i wyciąga z domku, bawi się lalkami. Ma fioła na punkcie Mamoko. Codziennie musimy zajrzeć na jej ulubionego pieska w kropki, i to do obu części. Wspaniale bawi się w chowanego, gdy przychodzi jej kolej szukania wypowiada jakieś magiczne słowa i idzie szukać. Mówi wciąż niewiele, chociaż nie jest tak, że nie mówi wcale. Mówi, mówi ale w swoim języku. Śpiewa często. Lubi sterczeć na parapecie i oglądać świat. Mamy taką grę przy parapecie : Co widzisz za oknem? I wymieniamy po kolei co widzimy. I jest tak : ja coś mówię, potem Hania a ja zgaduję co Hania powiedziała, a Ona odpowiada tylko nie, nie, nie aż w końcu wykrzykuje TAK gdy udaje mi się odgadnąć co miała na myśli. Chodzi za Zośką jak cień, czasem dając ostro Starszej Siostrze w kość( bo ile razy można się przesiadać z kanapy na fotel i odwrotnie uciekając od Młodszej Siostry, która musi siedzieć jak najbliżej, a najlepiej na Siostrze). Ma ogromne łaskotki pod szyją. Chichra się jak Babajaga ( muszę ją kiedyś nagrać). Z dnia na dzień robi się coraz bardziej podobna do Mamy.