Jestem biedronką, wiesz?

Tak. Dziś wielki dzień dla wszystkich małych biedronek.... uroczyste pasowanie przedszkolaków... matka ze szklanymi oczami, nie mogąca uwierzyć że ta biedronka z krzywą grzywą to jej, własna, wypieszczona, wygłaskana, domowa biedrona... ojciec dumny klikający milion zdjęć( szkoda, że bez lampy :P) wystraszony, że coś mu umknie, którejś z chwil nie uwieczni na zawsze, ogromnie szczęśliwy...młodsza siostra czująca się w przedszkolnej grupie jak ryba w wodzie, bijąca brawo i podrygująca w rytm piosenek, dumna ze swojego pierwszego lizaka ( dałam, dałam, a co miałam zrobić jak wszystkie dzieci jadły?), biegająca z ekscytacji( tu już nie wiem, czy z powodu lizaka czy całego wydarzenia?)...i w końcu nasza własna ciemnowłosa biedrona dumna ("jak się dziś czułaś?"- zapytałam jej przed snem, "byłam z siebie dumna"- odpowiedziała), przybiegająca do matki przy każdej wolnej okazji ( tak sobie pomyślałam podążając za moim nowym idolem Juulem, że właśnie na tym polegała jej współpraca ze mną, przybiegała widząc moje łzy i czułam, że chce być ze mną w tej chwili, pocieszyć mnie - starałam się być twarda, ale oczy same szkliły mi się jak szalone), czekająca z niecierpliwością na rożek ze słodyczami.