Jej spokój ducha

Drżałam na myśl o tym Jej pierwszym( po trzymiesięcznej przerwie) dniu. Ona jak zwykle mnie zaskoczyła. Z wypiętą piersią co rano wychodziła z domu i chyba tylko raz, dziś w samochodzie powiedziała " nie chcę iść do przedszkola" ale gdy usłyszała, że jutro sobota wykrzyknęła "huraaaa" i nic już więcej nie mówiła. Jestem z niej dumna. Nieważne, że co dzień rano miewamy trudne sytuacje, a to z powodu metki w majtkach która gryzie czy drapiących skarpet...to nie jest ważne. To jest szczegół. Najważniejsza jest Jej świadomość , że wie o co w tym wszystkim chodzi i po co ta cała instytucja.

Tylko z Młodszą Siostrą wyraźnie coś się dzieje. Snuje się osowiała po domu i nie potrafi się skupić na niczym. Gdybyście widzieli jej minę w poniedziałek rano i ten smutek w oczach, łzy jak grochy i nos przyklejony do szyby. Nie do końca rozumiała wtedy co się dzieje.

Ten weekend dla nas- rodziców będzie fizycznie wyczerpujący( jutro rano bierzemy się za malowanie) i wiem, że dosłownie za chwilę zadzwoni już budzik w poniedziałek rano. Trudno. Powtarzam sobie w duchu : Taki czas.