Wpis gościnny : Jestem miasto. Warszawa.

O tej wizycie mówiło się od dawna. Mniej więcej w okolicach wiosny padł pierwszy pomysł wizyty Asi Mamy Zosi i Hani wraz z Zosią, Hanią i Mężem w naszych progach. Szczerze – trochę nie wierzyłam, że zdecydują się przyjechać. Dlatego ucieszyłam się bardzo gdy około dwa miesiące temu padł pierwszy konkretny termin odwiedzin. Obawiałam się, fakt, jak pomieścimy się wszyscy w naszych 2 pokojach… jak ogarniemy wszystko na 52 m² no i co zrobimy jeśli będzie padać…

Asia Mama Zosi i Hani wraz z Zosią, Hanią i Mężem mieli przyjechać do nas w piątek 12 października na śniadanie. Niestety los spłatał im małego figla i po długiej podróży dotarli dopiero w porze podwieczorku. Czekaliśmy na Nich z Antosiem od rana, szykowaliśmy pościel, ścieraliśmy kurze, myliśmy podłogę.. wszystko miało być idealnie przygotowane. Po południu Antoś poszedł na drzemkę i o dziwo obudził się w średnim humorze – płaczliwy i rozdrażniony snuł się po mieszkaniu i wyglądało na to, że humor nie specjalnie Mu dopisuje. Na szczęście wraz z przyjazdem Gości nastrój ten zmienił się o 180 stopni – Antoś dzielnie kroczył z windy przez korytarz zapraszając Zosię i Hanię do swojego domku i pokazując Im gdzie i jak mieszka, czym się bawi, etc.

Tym samym zaczął się weekend. Dzieciaki latały zadowolone. Ciężko było je położyć – szczególnie, że wszystkie spały w tym samym pokoju. Do historii przejdzie chyba opowieść o tym, jak Antoś, ledwo żywy, słania się na nogach i próbuje zasnąć na co Hania pyta Go zaczepnie „Antoś!! Śpisz???” W tym momencie Antoś balansujący na krawędzi jawy i snu podrywa się i ostatkiem sił mówi „Nieeeee”. I tak w kółko. Jakieś pięćdziesiąt razy. Sama nie wiem, które pierwsze odpuściło…

Sobota i niedziela minęły nam bardzo szybko. Poszliśmy na długi spacer do Łazienek Warszawskich, gdzie spotkaliśmy wiewiórki, kaczki, pawie i …sarnę. Pogoda dopisała także mieliśmy szansę podziwiać piękną polską tegoroczną jesień. Byliśmy w Centrum Nauki Kopernika, w Czułym Barbarzyńcy (więcej o tym, w kolejnym poście), na starówce i Krakowskim Przedmieściu. Czas mijał niemiłosiernie szybko. Nie wiem kiedy z piątkowego podwieczorku nagle zrobiła się pora niedzielnej kolacji, a tym samym czas pożegnania. Smutno było się rozstawać… pozostaje tylko nadzieja, że weekend ten był pierwszym z serii wspólnie spędzanych weekendów. W Warszawie. Albo gdziekolwiek indziej.                                                                                                                  Kitty

 A po mój wpis gościnny u Kitty zapraszam TU.