Dwa.

Minęły nie wiem kiedy. Ona dojrzała. Też nie wiem kiedy. Jest cudowna. Wesoła, uśmiechnięta, dziarskim krokiem kroczy przez każdy dzień. Trochę szalona i prawie nie bojaźliwa( boi się odgłosu lecącego samolotu). Mam do niej wielkie zaufanie bo jest przewidywalna i bardzo świadoma jak na dwulatkę. Mam wrażenie, że sama podejmuje większość decyzji, ja tylko pomagam wcielać jej pomysły w życie. Jest uparta. Oj tak. Ja już nawet się nie buntuję, cierpliwie czekam aż wyzbiera wszystkie kwiatki, jak schowa do kieszeni wszystkie kamyki czy jak skończy dociekliwą obserwację mrówki na ścieżce.

Ona lubi maliny i rodzynki, lubi masaże po nosie i czole, uwielbia bawić się lalkami, balonami i pięknie trzyma kredkę ( oj jak Zośka się stara nauczyć się tego chwytu!). Zakochana w książkach o ulicy Czereśniowej wałkuje je chwilowo do znudzenia. Wciąż zapatrzona w Starszą Siostrę choć odnoszę wrażenie, że z dnia na dzień już coraz mniej. Co raz więcej wykazuje własną inicjatywę i to Zośka z zaciekawieniem pyta : czy może się przyłączyć do zabawy?.
Ona nie lubi oglądać bajek, ech nawet Miś Uszatek czy Krecik ją nie interesują, zwyczajnie nie usiedzi na miejscu. Jest ciągle w ruchu. "Mamo huśtaj" słyszę codziennie.

Rośnie Nam wspaniały człowiek. Wszystkiego najlepszego córko ma.