"Słuchaj mamy bo..."

Dostałam maila od Kitte z bloga wspolnecudownelata.blogspot.com. Temat chyba dobrze nam wszystkim znany i bardzo często powtarzający się. Czy macie w sobie na tyle odwagi i asertywności by zwracać uwagę innym ludziom zagadującym i straszącym wasze dzieci? 

Kitte, mama 2,5 letniego Antosia napisała : 

Jeden z wielu przykładów z naszego dnia codziennego: wracamy z Antosiem ze spaceru, On biegnie po chodniku przede mną, ja idę pchając wózek, Antoś dobiega do pasów i zatrzymuje się, pospiesznie podchodzę - mamy taką zasadę, że przez ulicę zawsze przechodzimy za rękę. Czasami jednak Antoś "próbuje" przechodzić sam, wówczas stoi przed pasami i ma wyraźny dylemat - spróbować przebiec czy posłuchać Mamy. Często wprost mówi, że chciałby przejść sam, że nie poda mi ręki. Schylam się, bądź kucam i zaczynam z Nim rozmawiać - mówię jak ważne jest dla mnie Jego bezpieczeństwo, powtarzam, że nie chcę żeby Mu się coś stało, że na ulicy jeżdżą auta, a kierowca ze swojego położenia nie jest w stanie zobaczyć Jego, małego chłopca, przechodzącego przez jezdnię. W takich momentach ( a dotyczą one różnych sytuacji - w sklepie, na ulicy, na placu zabaw) zawsze znajdzie się jakaś "życzliwa" osoba, najczęściej starsza Pani, ale nie tylko, która ni stąd ni zowąd podchodzi i z groźną miną mówi do Antosia coś w stylu "słuchaj się Mamy bo inaczej Cię zabiorę" albo "chyba zaraz pójdziesz ze mną, skoro się nie słuchasz".
Na początku nie reagowałam na takie sytuacje, teraz nauczyłam się już stanowczo odpowiadać, że nie zgadzę się na to, żeby Antoś z kimkolwiek gdzieś poszedł, że Go nigdy nikomu nie oddam dlatego tylko że jest ciekawy świata i uczy się współpracy z dorosłymi. Oczywiście moja reakcja nie jest przyjmowana z uznaniem. Co bardziej zaciekli zaczynają pouczać mnie i wytykać, że jeszcze trochę, a dziecko mi wejdzie na głowę, etc.
Och...jak mnie coś takiego denerwuje!! Szczególnie, że nie są to pojedyncze sytuacje - zdarzają się nawet kilka razy w tygodniu. Dlaczego ludziom się wydaje, że straszenie dzieci w stylu "przejdź za rękę bo zabiorę Cię ja, groźna Pani" to dobry motywator do słuchania rodziców? Dlaczego dają sobie prawo, żeby wtrącać swoje trzy grosze w wychowanie zupełnie obcych im dzieci??